Labels, helpend of niet?

Labels, helpend of niet?

Onze maatschappij houdt van labels plakken en dus zijn er velen. Zijn deze labels, helpend of niet? ADHD, autisme, hoogbegaafd, hoogsensitief, dyslexie en TOS zijn slecht een paar van deze labels. Het zijn de labels die je steeds vaker hoort bij kinderen en jongeren.

Is het nodig?

Is het nodig om deze labels de plakken? Voor de kinderen en de ouders meestal niet. Kinderen en jongeren zitten echt niet te wachten op een labeltje dat alleen maar bevestigd dat ze echt anders zijn. De ouders, kinderen en of jongeren schieten er vaak te weinig mee op. Er is een labeltje en dan? Probleem opgelost, was het maar zo’n feest.

School

Het label is vaak nodig om school te overtuigen dat het kind of de jongere hulp nodig heeft bij het leren. School kan ook vaak pas gelden vrijmaken om een kind of jongere te helpen als het labeltje geplakt is.

Nuttig?

In veel gevallen is het label dan nog niet echt nuttig. De school weet nu wat er aan de hand is, maar kan er vaak nog steeds geen goede oplossing voorbieden. Er is geen of niet voldoende expertise op het gebied van deze labels.

Dyslexieverklaring

Neem nou de dyslexieverklaring. Deze staat bij de meeste scholen nog garant voor hulpmiddelen. Je krijgt dan extra tijd bij het maken van een toets, je mag een tafelkaart gebruiken, soms kun je zelfs gebruik maken van een voorleesprogramma en met heel veel geluk heeft de leerkracht tijd om de toets mondeling af te nemen.

Pleisters

Helaas zijn bovengenoemde hulpmiddelen slechts pleisters die de wond schoonhouden, maar niet doen helen. Veel beter zou het zijn als deze kinderen en jongeren de lesstof op een passende manier krijgen aangeboden. Nog mooier als ze technieken aangeboden krijgen, waarmee zijn wel de lesstof kunnen leren, zodat ze steeds minder gebruik hoeven te maken van de pleisters.

Dyslexieverklaring wel of niet?

Vaak wordt er veel tijd gestoken in het zoeken naar een label zoals een dyslexieverklaring. De tijd die daaraan besteed wordt is uiteindelijk niet de oplossing voor het probleem. Ik ben ook van mening dat je van een dyslexieverklaring gebruik kunt maken als hulpmiddel. Zeker als er nog niet gewerkt wordt op een passende manier voor iemand met dyslexie. Het is alleen niet de oplossing. Als er wordt begonnen met het plakken van de pleisters is het zaak dat de wond onder de pleister een mogelijkheid krijgt tot genezing. Waarbij er waarschijnlijk altijd een litteken zichtbaar blijft, maar de wond niet steeds opnieuw open gaat.

Andere technieken

De Kernvisie methode biedt deze andere technieken. Technieken die er met 6 tot 8 sessies voor zorgen dat de pleisters ingezet kunnen worden als extraatje, niet meer uit noodzaak. Met de Kernvisie methode zie je na 6 weken oefenen al dat de wond begint te helen. Eigenlijk begint dit proces al bij het intakegesprek. Het lezen en spellen gaan dan al beter. Kinderen en jongeren weten dan hoe ze wel kunnen leren en zien het nut er weer van in. Ze weten dan dat ze niet de enige zijn en al zeker niet dom (wat veel kinderen en jongeren met dyslexie wel denken). De sociaal emotionele kant krijgt hiermee ook de mogelijkheid om te helen.

Start deze week nog

Wil jij dat jouw kind ook de mogelijkheid heeft om echt te leren en de pleisters van een dyslexieverklaring slechts gebruikt als handig? Wil jij dat jouw kind met meer zelfvertrouwen begint aan het nieuwe schooljaar? Start dan deze week nog en schrijf jouw kind in.

Zie je snel.

Lieve groet,
Manon.